Mijn hele leven heb ik mijn veiligheid gezocht in mijn hoofd, mijn kennis zat daar opgeslagen en ik geloofde werkelijk dat dat was waar het om draait in het leven. Nu “weet” ik beter…
Niet welkom voelen op Aarde
Als baby worden we in heelheid geboren ( nou ja op reëel geboorte trauma na dan). Wat wil dat zeggen in heelheid: Een bay’tje IS. Heerlijk in het moment. Heeft nu honger, nu een vuile broek, nu behoefte aan aandacht van moeder. Het liefst de hele tijd in de armen, dicht bij de borst van zijn moeder. Echter blijkt de moeder niet altijd beschikbaar, voelt het wiegje toch wel koud, duurt de borst of de fles toch langer dan baby’s maagje lief is en zeker als dit frequent gebeurt, dan trekt een baby’tje onbewust de conclusie “Het is hier niet veilig”. Hij voelt zich niet thuis, niet welkom op Aarde. Energetisch “vertrekt’ een kindje weer naar waar ‘ie vandaan komt. Het liefst terug naar “boven”, waarbij ‘ie enigszins gehinderd wordt door zijn fysieke lichaampje. Dus dissocieert ‘ie of blijft met een deel van zijn aandacht “hangen” in het hoofd. Dit zijn de dromertjes in de klas, met hun aandacht vliegen ze weg en beleven “daar” hele avonturen. “Hier” aanwezig zijn, is moeilijk voor ze. Zodra er in hun latere leven weer onbewust momenten van onveiligheid worden ervaren, verkiezen ze hun hoofd en “daarboven” als toevluchtsoord om zich enigszins veilig te voelen. Immers het voelde niet welkom op Aarde, dus onder de voetjes wordt het niet als veilig ervaren.
Het effect op ons latere leven
Het je niet veilig en welkom voelen op Aarde wordt de basis van ons fundament waarop we ons leven baseren. En je kunt je voorstellen dat dat fundament niet heel stevig staat, als er eigenlijk geen animo is in het lichaam naar de voeten af te zakken. We wonen als baby dus al heel vroeg op “kamers” in ons hoofd. Daar is het veilige toevluchtsoord. En zolang we ons er niet bewust van worden, dat dit is zoals we onszelf destijds onbewust geprogrammeerd hebben, leven we dat nog steeds uit. Triggers van onveiligheid liggen voortdurend op de loer, gevoelens van niet welkom zijn zijn dagelijks aanwezig. Dus we leven heel wat op de wolken in ons hoofd.
Vaak zijn dit kinderen die “lang en dun” groeien tot volwassenen. Ook met hun lichaam laten ze een beweging zien van eigenlijk niet op aarde willen zijn. Doordat er veel energie in het hoofd zit, zijn het vaak ook superslimme kinderen -er kan immers veel energie naar de hersenontwikkeling- of tonen ze tekenen van overprikkeling in het hoofd. Zoveel energie dat daar zit, dat ze het niet goed gereguleerd krijgen. Vaak wordt er in hun latere leven gesproken over een vol hoofd, “wolken in ons hoofd”, soms zelfs gepaard gaande met concentratie problemen (door de vele prikkels, de hoeveelheid informatie die het hoofd te verwerken krijgt en de overmatige werking van de hersenen) met ADD of ADHD-diagnose.
Kennis is macht en geeft kracht…
Ook worden we door ons schoolsysteem erg getraind op cognitieve vaardigheden. We worden nog slimmer gemaakt, of in ieder geval getraind om onze hersenen vol kennis te proppen. Kennis is immers macht. Dat betekent dat we door de jaren heen op school steeds minder contact krijgen met de intelligentie van de rest van ons systeem. We raken als het ware ontkracht uit ons lichaam. We vertrekken dus door ons huidige onderwijssysteem nog verder uit ons lichaam.
Van begrijpen naar weten
Toch beschikt ons lichaam over een hoge mate van intelligentie. Weliswaar niet uitgedrukt in kennis, maar wel in wijsheid. Wijsheid die naast ons fysieke lichaam ook te vinden is in onze gevoelens, in onze intuïtie en in onze harts-intelligentie. Ons hart weet precies wat goed voor ons is. Hoe liefde voelt. Alleen als we amper contact hebben met ons lichaam, dan sluiten we dus ook een groot deel van deze wijsheids-intelligentie uit en is het “slechts” kennis waaraan we onze identiteit ontlenen. Sterker nog, we ontlenen onze macht aan kennis. Een universitaire graad is het “hoogst” haalbare. Uit eigen ervaring weet ik echter dat een groot deel van mijn “andere wijsheidintelligentie” daarmee onaangeboord en onaangeroerd is blijven liggen. Door lichaamswerk, emotionele releases en healing op trauma-delen in mij heb ik langzaam het trappetje uit mijn hoofd kunnen afdalen. Om zo mijn lichaam in al haar wijsheid te leren kennen. Wat een intense reis maar met wat magisch resultaat!
