Als kind ervoeren we regelmatig situaties waarin we met onze gevoelens vaak geen raad wisten. Hoe fijn zou t zijn geweest als er dan een (harige) vriend was geweest met wie je even je tong had kunnen uitsteken omdat het gewoon stom was?!? Even allebei alles even heel erg stom vinden en je als kind erkent voelen in je gevoel van ongemak.
Kindconclusie
Ongemakkelijke situaties horen bij het groot worden als kind. Die situaties zijn helemaal niet erg. Wat ze erg maakt is hoe we er als kind mee mogen omgaan. Is er begrip van ouders of andere opvoeders voor de gevoelens waar we mee rond lopen? En je kunt je voorstellen dat deze situaties zich al voordoen als het kind niet eens woorden heeft nog. En afhankelijk van de ernst van de situatie en de frequentie waarin ze voorkomen, kan een kind getraumatiseerd raken. Dat klinkt heel heftig. En laat het een troost zijn; toch zijn we dat allemaal in meer of mindere mate. De ideale ouder bestaat immers niet. Iedere ouder verzaakt op één of ander moment in aandacht voor het kind en dan hoeft er nog niet eens iets heel ergs aan de hand te zijn. Het gaat met name om hoe de ouders of andere opvoeders op het moment dat een pijnlijke, moeilijke situatie voor een kind zich voordoet er is voor het kind. Is er oog voor wat het kind is overkomen? Is er compassie voor het kind?
Gevoelens van schaamte, van schuld, van eenzaamheid, van afwijzing horen bij zo’n pijnlijke situatie. We gaan als kind geloven dat “het allemaal aan mij ligt” of “het is hier niet veilig” of “het is er niet voor mij”. Als kind trekken we een conclusie, ongeacht of ze nu terecht zijn of niet, en we gaan ze onbewust geloven. Ze zijn immers onbewust in ons geslopen en we hebben ze nooit kunnen toetsen aan onze ouders. Vaak ook omdat de ouders dezelfde conclusies onbewust lang geleden zelf getrokken hebben.
Als kind besluiten we deze gevoelens maar niet meer toe te laten en we stellen ons hoofd aan als “controlecentrum”. Zo hoeven we niet langer te voelen. Die conclusies maken zich onbewust meester over ons en bepalen daarmee deels hoe we ons volwassen leven leven. Zonder dat we er erg in hebben, leven we nu nog steeds de innerlijke kind conclusies uit. In sessies breng ik je weer in contact met je innerlijk kind. We gaan op zoek naar hoe oud je innerlijk kind is, want afhankelijk van de leeftijd van je innerlijk kind worden bepaalde conclusies getrokken. Door verbinding te maken met je innerlijk kind kun je hem of haar laten voelen dat er nu wèl een volwassene is die aandacht heeft voor de gevoelens van je innerlijk kind. Dit brengt heling waardoor de conclusie kan worden “herschreven”.
De weg van heling
Ook gaan we samen terug naar het moment voorafgaand aan de pijnlijke situatie. In die fase was het kind nog heel. Wat je dan ervaart is 
M A G I E . Je innerlijk kind ervaart weer ruimte… ruimte voor zelfliefde… zelfliefde voor ons innerlijk kind maar ook voor ons volwassen zelf…
