“Ik voel me sommige momenten op een dag zo ongelofelijk leeg gezogen en op en sluit ik me apathisch af van de buitenwereld”, zei mijn cliënt. Met deze zin gingen we op zoek. Na veel uitvragen, subtiel benoemen, haakjes pakken en dieper peuteren, stuitten we op een oude overtuiging.
Als ik niet lief ben of me voorbeeldig gedraag dan…
Een overtuiging die we allemaal zo goed kennen en ons -ook nu nog steeds- zo onbewust in zijn greep houdt: als ik niet lief ben, mijn best doe, me voorbeeldig gedraag… dan vinden mijn ouders / mijn juf / mijn … me niet leuk en dan is de kans op afwijzing en eenzaamheid heel groot. Dus trekken we als vaak jong kind een conclusie: ik zorg dat ik lief ben, ga zorgen voor mijn ouders, vul zelfs stukken voor ze in terwijl dat helemaal niet bij het kleine kind thuis hoort en zo gaan we langzaam gebukt onder een enorme last. Lasten van aanvankelijk vaak ouders, en omdat we het maar al te goed kennen wat het is om last te dragen, mogen daarna partners, kinderen of wie dan ook een deel van hun last bij ons kieperen. Iedere keer een beetje meer. Zo dragen we zonder dat we er erg in hebben, in ons leven vaak heel wat lasten van anderen met ons mee.
Bewust worden van je ballast
Hoe bevrijdend is het dan ook je hier gewaar van te worden, in te mogen zien hoe ver het je heeft gebracht maar ook dat je er gebukt onder gaat, dat je een keuzemogelijkheid hebt dat het anders kan om vervolgens vanuit die keuze de lasten terug te mogen geven aan ieder aan wie het thuis hoort. Alleen het opschrijven al maakt mij al zo’n stuk lichter. Laat staan als je dit mag ervaren in een sessie. I 
my work, my passion.
